Zero

Zawsze gdy zjeżdżam do domu po kilkumiesięcznej nieobecności, w pewnym momencie gdy popijam sobie z mamą wino, odczuwam potrzebę sięgnięcia do szuflady zawalonej albumami i wielkimi, startymi ze starości kopertami z folią bąbelkową, w których trzymamy sporą cześć zdjęć, głównie tych starych, czarnobiałych z czasów młodości rodziców. Przeważnie poszukuję jednego konkretnego zdjęcia. Miałam dziś niebywałe szczęście bo zdjęcie, o które mi chodziło leżało na samym wierzchu. Nie powstrzymało mnie to jednak przed wywaleniem całej zawartości szuflady na podłogę. Tak jak zwykle usiadłam dziś na podłodze i zaczęłam oglądać. Robiłam to już tysiące razy, ale zawsze znajduje jakieś zdjęcie, które widzę po raz pierwszy. Zdumiewa mnie to za każdym razem. Zakochałam się dziś w tych zdjęciach. Miałabym ochotę zabrać wszystkie do Gdańska i wykleić sobie nimi cały pokój łącznie z sufitem. Pomijając kwestie estetyczne najcudowniejsze jest to, że do każdego z setek tych zdjęć podpięta jest historia. Jeśli chodzi o moją rodzinę są to raczej historie mniej lub bardziej idiotyczne/absurdalne. Jak na przykład ta jedna, którą dziś usłyszałam, wiążąca się z tym zdjęciem. 

 

Przychodząc na świat poznałam obu dziadków jako łysych i trudno mi nawet wyobrazić sobie, że kiedykolwiek mieli włosy. Stąd padło moje pytanie czy to co widać na zdjęciu - bujne owłosienie - jest prawdziwe. Po odpowiedzi "nie", odetchnęłam z ulgą. No ale skąd w takim razie te włosy? Otóż.. mój ojciec, któregoś razu standardowo spotkał się z kolegami by spożywać pewne napoje. Jeden z nich w wyniku alkoholowego rauszu postanowił ogolić sobie głowę na zero. Były to czasy kiedy hm... delikatnie mówiąc, łysina nie będąca wynikiem naturalnego procesu nie była czymś popularnym/atrakcyjnym. Jak można przypuszczać, mój ojciec pomyślał sobie wtedy "co, ja się nie ogolę? on się ogolił, to ja się nie ogolę?" I się ogolił. Wrócił w nocy do domu mijając stojącą w drzwiach zszokowaną żonę i walnął się do łóżka. Rano wstał, poszedł do łazienki, spojrzał w lustro i złapał się za (łysą) głowę. Nie byłoby to nic strasznego gdyby nie fakt, że tatuś był muzykiem i na dniach ruszał koncertować za granicą. Dwie, białe, błyszczące głowy na scenie byłyby dość... zastanawiające. Panowie postanowili więc pożyczyć z teatru dwie peruki. W tym okresie odwiedziła nas na śląsku rodzina i ten busz, który widać na głowach dziadków to właśnie wspomniane peruki. Dziewczę po środku to nie ja tylko moja najstarsza siostra. 

Tacy z nich kawalarze.

Zdaje się, że aparat, który trzyma w ręce to ta sama Zorka, której używam

 

Siedzę, piszę to, myślę o tych zdjęciach, a w radiu leci "Znów jesteś ze mną" De Mono. W tym domu czas się chyba zatrzymał.

 

P.S. Już wiem skąd mam zwyczaj gadania do siebie...

P.S.2  Jakim cudem można zadurzyć się w człowieku, którego się nigdy nie spotkało?