Pages

27 Mar 2015

Z pogranicza tragedii i komedii


Czasami myślę i myślę sobie, że ja to jednak nie jestem taka mądra jak mi się wydaje. Że żadnej tam głębi ani wartości w tych moich przemyśleniach nie ma. Że jestem taką Kowalską co to dowiedziała się gdzieś kiedyś przez przypadek, zasłuchując od Pań stojących w kolejce, że woda gazowana to szkodzi. Że niegazowana zdrowsza. Oho, kto by pomyślał... A sąsiadki z klatki pewnie nie wiedzą, a to głupie gęsi.

Jak często taki przeciętny sobie gość wpada w złość? A taka jego gościówa? Bo ja np. przynajmniej raz dziennie. Bywa rzadziej, bywa częściej. Zależy od otoczenia, ogólnego stanu psychicznego, a najbardziej poziomu stresu.
Powody bywają różne, nie mniej jednak stałym punktem jest poprzedzająca atak gniewu irytacja. Staram się wtedy uciekać od przyczyny. Sranie w banie. Tak naprawdę uciekam na bezpieczną odległość, najczęściej w odosobnienie, żeby nikomu nie zrobić krzywdy i sobie siary przy okazji. Bo źródło może znika z pola widzenia, ale jego wspomnienie wpada jak do bębna po zwolnieniu maszyny losującej i obija się wprawiając w ruch cała machinę. Perpetum japierdole. Nakręca się tak, że zaciskam zęby i pięści do bólu. Tak bardzo chciałabym czymś rzucić, coś rozjebać, komuś przykurwić, zabić coś. Cokolwiek, czymkolwiek pod ręką.
Gorzej gdy źródło irytacji nie ustaje i mimo ostrzeżeń, mimo czerwonego iijo łijo łijo nad moją głową drąży i nie odpuszcza. Gdy byłam młodsza w takich sytuacjach nie raz sięgałam po nóż czy inne ostre narzędzia, byle pogrozić, byle sobie wyobrazić co cudownego mogłabym tym nożem zrobić i jak bardzo by mi ulżyło. W takiej chwili konsekwencje nie istnieją. To jak rozpływająca się w palcach czekolada, jak nadchodzący orgazm. Płacz bo dupa urosła i trzeba zbierać na aborcje przychodzi później. Kiedyś popchnęłam siostrę na kryształowe lustro. Zbiło się w drobny mak, jej na szczęście nic się nie stało. Co z tego miałam? Sekundę satysfakcji i poczucie winy do dziś.

Nóż zamieniłam na drzwi. Drewniane robiły tylko duży huk. Lekka ulga była, ale nie to co drzwi oszklone... to dopiero było coś... Nie wiem czy jakieś zaliczyłam, ale niejedne ślizgały mi się po dłoni. Zawsze z nadzieją, że tym razem szyba nie przetrwa. Zaliczyłam za to okno, które dostało ode mnie plaskacza z otwartej dłoni i złamało się na pół. Połączenie zdziwienia, przyjemności i rozpaczy.
Agresja fizyczna wciąż pojawiała się od czasu do czasu w ekstremalnych warunkach, gdy nic innego nie pomagało. Np. magiczne uzdrowienia, stalking itd. itp.

Z czasem, co raz bardziej świadoma problemu, nauczona też konsekwencjami, przeszłam na rzucanie przedmiotami mało istotnymi albo niegroźnymi i co ważne, trudnymi do zniszczenia. Długopisy, poduszki, książki (przepraszam)... Od kilku lat te same poduszki ogłuszam, a długopisami wizualizuję pragnienia afektu (już chyba jasne skąd cała notka...) No i płacz. Bywa, że gniew obezwładnia... wypływa oczami. Hulk kurczy się i leży gdzieś w podartej koszuli z gołą dupą.

Ponoć z wiekiem to stopniowo ustępuję... To i inne objawy borderline. Ja myślałam, że mądrzeje z wiekiem, doświadczenie te sprawy, a to po prostu moje pojebanie zanika.

I weź tu komuś wytłumacz coś takiego... I weź tu z kimś żyj.
Myślałam, że to bipolarność, miałabym na co zwalić, że chora jestem tyryryry, a tu chuy. I co zrobisz jak nic nie zrobisz...

Ahhh... Od razu mi lepiej.

24 Mar 2015

Bezsensu

Drugi dzień z rzędu leżę w łóżku. Nie wiem kiedy ostatnio byłam w stanie sobie na to pozwolić. Miałam iść dziś po raz ostatni do pracy, ale cóż... Poświęciłam te grube 90 zł, bo czułam, że ostatnia zmiana może być tą, która skończy się nagłówkiem w prasie. Tak więc od wczoraj popijam mojito zgodni z regułą "picie rumu przed południem nie czyni Cię alkoholikiem tylko piratem". Staram się ignorować fakt, że najwyraźniej piratem nie jestem, bo po max 40ml, które dziś spożyłam, nakurwia mnie głowa.
Wtorek dziś. Co to oznacza? Za tydzień o tej godzinie będziemy przechadzać się uliczkami Reykjaviku. Uderzy Nas to pewnie dopiero na lotnisku w Oslo, bo nie pomaga kolejna stówa wydana w drogerii, ani zaszyta w końcu dziura w kroku ulubionych spodni, ani obżeranie się bez opamiętania, ani pokój zawalony walizami. No właśnie... walizy to temat dość kontrowersyjny, bo jedzie nas dwie, a waliz będzie w sumie sześć (z podręcznym włącznie). Wymyślamy plan logistyczny jak się z tym zabrać z BSI do naszego mieszkania na Heiðagerði. Czy wolimy wybulić na autobus czy jesteśmy takimi sknerami, że będziemy to taszczyć dwie godziny pod górkę. A może przejeżdżający obok przyszły mąż M. przywita nas islandzką uprzejmością (oraz urodą, mrrrau) i zawiezie pod sam dom. Taaa...

Miałam chyba napisać coś więcej, ale jestem sfrustrowana (jak to już niech sobie każdy dopisze), poirytowana i dziecko kopie w drzwi mojego pokoju tak, że chce mi się płakać i zwyzywać wszystkich łącznie z Wami, wątpliwej ilości czytelnikami. Nie lubię dziś ludzi, których lubię. Wszyscy jesteście idiotami. Idę stąd, bo od godziny wylewam jad i go kasuję, wylewam i kasuję. W ogóle bezsensu. Dobranoc.