Nadeszla wiekopomna chwila...

Jakieś trzy miesiące temu miałam plan. Bardzo konkretny plan. Wiedziałam, że do dnia dzisiejszego zapał mi opadnie i plan ulegnie modyfikacjom, byłam tego pewna choć nie chciałam się do tego przed sobą przyznać, ale wiedziałam równocześnie, że nastąpi ten dzień. Zwrot. Wiedziałam, że zbyt mocno tego pragnę by nie rzucić nagle wszystkiego, choć zaczęło się układać aż za dobrze. Obrona, praca, lokum, wakacje w mieście... dorosłe życie przyszło za łatwo i już widziałam jak będzie wyglądać tych kilka najbliższych lat. Ta wizja wywołała we mnie odruch wymiotny. Mam na to jeszcze czas. Te wakacje to idealny moment przejściowy, którego postanowiłam nie marnować na coś co i tak mnie czeka. Dałam sobie po obronie tydzień czasu, żeby podjąć tę decyzję i dziś nastał ten dzień. Po prostu wstałam i wiedziałam, że nie mam innego wyjścia, że nie wytrzymam ani chwili dłużej, bo w przeciwnym razie ucierpi nie tylko moja psychika.

No ale o co chodzi, co zamierzam? Kto wie ten wie. Nie chcę za dużo zdradzać. Kto mówi ten nie robi. Zawsze za dużo mówiłam. Z chęcią nie powiadamiałabym o tym fakcie nikogo, ale jednak są osoby, które muszą wiedzieć. Dlatego też wybieram się dziś do domu. Podejrzewam, że posiedzę tam do końca miesiąca dając sobie czas na skompletowanie tego co niezbędne, a także wyczyszczenie umysłu z nieprzyjemnych zdarzeń ostatniego tygodnia, przeprowadzenie kilku poważnych rozmów, no i oczywiście rysowanie, czytanie i granie na konsoli.
Mam nadziej, że ten wpis nie zostanie źle zinterpretowany przez mój mózg i nie zrezygnuję. Zresztą w obecnych okolicznościach czuję, że nie mam wyboru. Muszę uciec bo w przeciwnym razie obudzi się we mnie instynkt mordercy. W końcu jestem Niedźwiedziem Polarnym.

P.S. Choć to zapowiedziałam, nie wrzucę zdjęć z ostatniego weekendu. Zepsułam dwa aparaty. Zepsuło się też coś innego. Dzień, którego co roku wyczekiwałam, tym razem wspominam z zaciśniętymi pięściami.